Forsiti'A

Van 25 tot 29 november presenteert theatergezelschap Forsiti’A haar nieuwste creatie aan het grote publiek. Het belooft een wondermooie show te worden, op een wel heel bijzondere locatie: de oude GB onder Parking 58. Laat deze unieke kans niet liggen en komt dat zien!

Forsiti’A is een Brussels theatergezelschap dat bestaat uit een kleurrijke groep stadsbewoners. Onder leiding van Hans Van Cauwenberghe en Ciska Thomas etaleren deze schitterende mensen dit jaar opnieuw hun kwaliteiten en talenten op het podium. Het is de passie voor de planken en het woord die hen samenbracht. Verschillende leefwerelden en persoonlijke verhalen werden artistiek vertaald naar pakkende monologen, melodieuze liedjes en een heus muziekspektakel. Volstrekt gegrepen uit het leven, compleet gepuurd uit de Brusselse realiteit. Een absolute must see.

Eind april begon het oefenen en repeteren voor dit nieuwe stuk, getiteld C’est pas parce que tu t’arrêtes de pédaler, que ton vélo va s’arrêter, een slagzin uit één van de zelfgeschreven nummers. Tijdens de eerste bijeenkomsten werd voornamelijk gepraat en geluisterd naar elkaar. Waar kom je vandaan? Wat maakt jou gelukkig? Wat heeft een mens nodig in het leven? Dat soort vragen werd gesteld, antwoorden kwamen recht uit het hart en werden opgeschreven. Daarmee werd vervolgens aan de slag gegaan. Teksten werden zorgvuldig gepolijst en op muziek gezet. Ook de getalenteerde jonge muzikant Otto Kint vervoegde deze zomer de rangen en zorgt samen met Hans en Ciska voor de begeleiding.

Hans en Ciska, wat mag het publiek verwachten van deze voorstelling?
Ciska: Het wordt een ongelofelijk feest, echt waar.
Hans: Inderdaad. Wie komt kijken, leert de stad in feite kennen. Het gaat over het leven, dat natuurlijk niet altijd rooskleurig is. Daarom is het logisch dat er heel wat pakkende elementen in vervat zitten, zeker in dit geval. Maar het is op geen enkele manier pessimistisch. In tegendeel, van deze voorstelling gaat een groot optimisme uit.
Zijn jullie tot dusver verrast door het resultaat?
Hans: We zijn zeker verrast, het gaat alle verwachtingen te boven, het wordt geweldig. Het is daarom goed dat we in de oude GB optreden want De Markten zou te klein zijn.
Ciska: Inderdaad, ik vertel aan al mijn vrienden dat ze absoluut moeten komen kijken.
Hoe is het om dit gezelschap te leiden?
Ciska: Ik vind het enorm verrijkend om met dit gezelschap te werken. We zijn in feite buren hier in Brussel, maar krijgen nu de kans om elkaar te leren kennen en dat is bijzonder boeiend.
Hans: Dit project geeft mij enorm veel energie, het is fantastisch om te mogen doen. Ik vind het een edele taak om de stem van deze mensen te laten horen en er muziek voor te schrijven. Het maakt me dankbaar en nederig. Het is ook ongelofelijk hoeveel vooruitgang er wordt geboekt. Dit zijn ongeschoolde zangers en acteurs, maar ze barsten van het talent.

Een tipje van de sluier

Het is zaterdag en er wordt gerepeteerd in de mooie spiegelzaal van De Markten. Ja, zelfs in het weekend wordt verzameld om te oefenen. In afwachting van de acteurs die nog onderweg zijn, worden instrumenten gestemd en stemmen gesmeerd. Sommigen sleutelen nog wat aan hun tekst, anderen bediscussiëren de lay-out van de pas verschenen affiche. De sfeer is hartelijk en warm, de goesting duidelijk waarneembaar. Na een korte briefing en het overlopen van het draaiboek, stelt iedereen zich op. Hans en Otto nemen hun gitaar, Ciska zit aan de piano. De eerste tonen en klanken zijn meteen raak, dit zijn artiesten, hier wordt kunst gemaakt.

Ieder nummer wordt gerepeteerd en geprobeerd tot het helemaal klopt. Zit deze begeleiding op de piano goed? Is dit te hoog of niet? Wacht, kom anders eens langs ginder het podium op. Probeer eens e-mineur. Laisse la musique porter ton corps! Het enthousiasme druipt ervan af en het refrein wordt ingezet. De muziek grijpt je, het ritme werkt aanstekelijk en het gevoel giert door de zaal. Ik ben verbaasd en voel me vereerd om dit vanop de eerste rij te mogen meemaken.

Dan komen twee medewerkers van een bekend Vlaams productiehuis de repetitieruimte binnen. Zij werden getipt en spelen met het idee om iets te maken rond dit sociaal-artistiek project. Beiden nemen plaats en het nummer dat zojuist nog grondig werd gerepeteerd, La vie est belle, wordt nogmaals ingezet. Bij één van de televisiemakers springen de tranen van ontroering vrijwel meteen in de ogen. De mensen van Forsiti’A kijken enigszins verwonderd en verlegen toe, alsof ze dat nu ook weer niet verwacht hadden. Dit zijn misschien wel de meest waardevolle momenten voor een artiest. Als je een nummer ontelbare keren beluistert en herwerkt, raak je er immers zo erg aan gewend dat je het eerste effect ervan niet meer zo goed kan inschatten.

Isabelle, wat vind je ervan om eind november op zo’n bijzondere locatie op te treden?
Isabelle: Voor mij is het eigenlijk niet zo speciaal. Ik heb in het verleden ook al in een garage en in een kerk opgetreden met Forsiti’A.
Ben je nerveus voor een optreden?
Isabelle: Neen, ik hou van het publiek. Theater is mijn hobby, ik doe het sinds 2008. Er zijn slechts twee dingen die ik niet zou kunnen missen in het leven: mijn kinderen en het theater.
Verkies je zingen of acteren?
Isabelle: Eigenlijk verkies ik acteren, maar door deze voorstelling heb ik ontdekt dat ik ook kan zingen. Dat is een totaal nieuwe ervaring voor mij en een hele belevenis. Telkens mijn dochter me thuis hoort zingen, vertelt ze me hoe ik erop vooruitgegaan ben.
Hoe vaak oefen je per week?
Isabelle: Met de groep oefenen we momenteel een tweetal keer per week. Maar thuis herhaal en oefen ik dus met mijn dochter, of schrijf ik mijn teksten nog eens helemaal uit.
Wat is jouw band met Brussel?
Isabelle: Wel, eigenlijk ben ik in Asse geboren en heb ik tot mijn achtste in Groot-Bijgaarden gewoond. Maar dan ben ik naar Brussel verhuisd en sindsdien woon ik hier. Ik voel me dus een echte Brusselse, hoewel ik via mijn vader de Luxemburgse nationaliteit heb. Binnenkort verhuis ik trouwens naar Molenbeek.

Opvallend is dat bepaalde nummers werden geschreven door het ene lid van Forsiti’A, maar dat ze gebracht worden door een ander lid van het gezelschap of door de hele groep samen. Dat komt doordat de teksten soms zo gevoelig en persoonlijk zijn, dat het voor de schrijver ervan te moeilijk is om ze zelf te brengen. Eén van die nummers wordt op indrukwekkende wijze gezongen door Sophie. Ook met haar spraken we kort.

Sophie, jij bent een geweldige zangeres. Heb jij al vaker gezongen in je leven?
Sophie: Ja, toen ik jonger was vooral. Ik heb toen in verschillende bands gezongen, gaande van blues en rock tot reggae. Maar dat is intussen al een hele tijd geleden.
Ligt jouw voorkeur dan eerder bij zingen dan bij acteren?
Sophie: Ja, toch wel. Pas op, ik hou van beide hoor. Maar als ik zing ben ik volledig in mijn element.
Voel je al zenuwen voor de première eind november?
Sophie: Momenteel nog niet nee, maar op de dag zelf zal ik waarschijnlijk wel gespannen zijn. (lacht)
Ben jij een echte Brusselse?
Sophie: Ja, honderd procent. Ik woon hier al mijn hele leven, afwisselend in verschillende Brusselse gemeenten. Momenteel woon ik in Molenbeek.

Het parcours van Forsiti’A

Twee jaar geleden, in 2013, ontstond Forsiti’A vanuit een reeds langer bestaande sociaal-artistieke samenwerking tussen De Markten en Hobo. Sinds dit jaar zet ook Link=Brussel haar schouders mee onder Forsiti’A. De naam van het Brusselse theatergezelschap verwijst natuurlijk naar de mooie bloemetjes van de forsythia, die ieder jaar de lente aankondigen en de tuinen en parken opfleuren.

De eerste productie die Forsiti’A op haar naam schreef, was Medea. Dit stuk werd gebaseerd op Mamma Medea van Tom Lanoye en stond onder leiding van regisseur Yves van den Boogaart. In 2014 werd vervolgens een bewerking van Goethes Faust opgevoerd, onder regie van Ivan Vrambout en met medewerking van dramaturg Marnick Bardyn.

De nieuwste creatie van Forsiti’A belooft een beklijvende show te worden en is van 25 tot en met 29 november te bekijken in de oude GB, onder de stilaan mythische Parking 58. Omcirkel de data alvast in uw agenda en laat de kans om dit uitzonderlijk ensemble live aan het werk te zien niet aan u voorbijgaan. Een aanrader.

Hans Moyson